ilustrasi: Mangle
Méméh nepi ka tempat nu dianggap suni ku sakadang anjing, manéhna kudu ngaliwatan susukan. Teu hésé ari taeuna mah da aya sasak awi pikeun meuntasna mah. Nya sajeroning ngégél daging téh éta anjing maksakeun ngaliwat kana sasak awi téa. Demi éta susukan, caina téh aya ku hérang, bubuhan cinyusu datang ti gunung hérang téh lain bobodoan da cai susukan téh ngagenyas bisa dipaké ngeunteung.
Ku hérang-hérangna cai, barang srog anjing kana sasak téa, katempo kalangkang manéhna di jero cai. Ari panyana anjing nu aya di jero cai téh anjing séjén, mangkaning sarua mamawa daging sagedé-gedé.
“Lakadalah, aya ku gedé milik ieu aing, ieu aing geus boga daging sakeureut, hég ayeuna deuih nimu ti batur kuring nu saru gedéna, ah moal asa-asa éta daging téh rék direbut ku kuring, mun beunang pan kuring jadi boga dua keureut, sakitu gedéena moal burung wareg,” ceuk pamikir anjing. Réngsé mikir terus wé anjing téh ngaherengan. Manéhna taki-taki rék ngalawan musuhna nu keur ngagégél daging.
Barang geus karuhan musuhna teu pati galak, malah sari-sari ngaléléwéan, teu antaparah ngan gabrug wé anjing nu dihandapeun manéhna téh dirontok maksudna mah rék ngarebut dagingna. Barang brus anjing tigebrus ka susukan, les baé musuhna mah leungit. Ku sabab dipaké ngahereng jeung calawak rék ngégél musuhna, daging nu digégél téh murag ngaléong kabawa palid. Ari manéhna kusah-koséh kabawa cai tarik, puguh waé kacida ripuhna. Ampir-ampiran kabawa palid, ongkoh ingetanana kana daging nu dibawa ku musuhna. Ku maksakeun mah hadéna anjing téh salamet tepi ka darat, ngan orokaya nyeri haténa teu katulungan. Daging nu digégél murag kabawa palid. Daging nu rék direbut ti musuhna teuing ka mendi da ukur kalangkang sorangan.
Sajongjongan mah anjing téh ngahuleung, gawé na melong ka cai urut manéhna tigebrus, handeueuleun meureun. Dina pikirna, enya ahirna jadi teu kahakan éta daging téh, kalah jadi cilaka. Geus kitu mah manéhna noyod rék néangan deui hakaneun.** (didongéngkeun deui ku: Adika Naradipa Fadlurahman/Galura)
