ilustrasi: google
Sakadang Singa ngarasa aya nu uyup ayap kana beungeutna. Tuluy baé matana mélétét. ‘Hah? Si Kunyang geuning? Bangkawarah! Keun siah!” ceuk dina haténa.
“Haciiiih…!” Sakadang Singa pura-pura beresin. Sakadang Beurit ngarénjag, nepi ka awakna tijengkang. Nangkarak bengkang dina jukut. Témbong kuku-kuku singa geus ngurung awakna. Rét tanggah, katingal Sakadang Singa téh, nyanggéréng, némbongkeun sihung-sihungna.
“Duh Gamparan, kuring ulah dikerekeb!” ceuk Sakadang Beurit. Awakna ngadégdég.
“Ari ilaing atuh wani-wani culangung ka ngaing téh, Hah!” Dihakan siah ku ngaing!” ceuk Sakadang Singa.
Sakadang Beurit ceurik balilihan, bari ménta dihampura, Sakadang Singa ngarakacak haténa. ”Heug sakali ieu mah, ilaling ku ngaing dihampura,” pokna.
Aya kana dua taunna Sakadang Beurit teu papanggih deui jeung Sakadang Singa. Dina hiji mangsa di sisi leuweung, manéhna ngadéngé sora sato nu keur inghak-inghakan. Barang ditéang ka deukuet tangkal. Bréh baé katingali Sakadang Singa nu baréto ampir rék ngerekeb manéhna teu walakaya karungkup ku jaring.
“Sakadang Beurit, cing tulungan,” ceuk Sakadang Singa.
Sakadang Beurit tuluy nyégétan tali jaring tepi ka paregat. Sakadang Singa bisa lolos tina éta jaring. “Éh Sakadang Beurit, nuhun pisan, kuring geus ditulungan,” ceuk Sakadang Singa bungaheun pisan. (Sumber: Uwa Agah/Galura)