ilustrasi: Mangle
Keur ngeunah-ngeunah buaya moyan, kai téh katebak angina gedé, harita kénéh dorokdok, gebrug runtuh ninggang tonggong buaya. Atuh manéhna téh kapaéhan. Eling-éling bati cacalawakan sabab nyeri kacida. Ongkoh deuih teu bisa walakaya pisan.
Teu jauh ti dinya aya sapi keur nyatuan. Barang ngadéngé nu ngaborobot, ku manéhna disampeurkeun, ari bréh, kasampak buaya keur gegerungan katindihan tangkal kai.
“Ki Silah, cing kuring tulungan,” ceuk buaya ka sapi.
“Ah embung, da sampéan mah sok ngabinasa,” ceuk sapi.
“Ih moal, lamun anjeun nulungan tangtu aya panarimana,” ceuk buaya.
Sapi teu panjang mikir, terus wé tangkal nu nindihan buaya téh digadil sapi nepi ka buaya bisa ingkah.
“Nuhun, sapi ngan kumaha da kula teu bisa leumpang, sakalian wé kula anteurkeun nepi ka sisi cai walungan,” ceuk buaya deui, sorana mani ngalengis pikarunyaeun.
Ningali kitu sapi téh éléh déét, terus digandong dibawa ka cai rada jero, geus diécagkeun, bet teu disangka ku sapi, bauay jalir jangji.
“Wayahna geus nepi ka dieu mah, kuring téh lapar geus sababraha poé teu manggih kadaharan, ayeuna mah wayahna ku kuring dihakan,” ceuk buaya bari gep ngégél suku sapi. Sapi teu suka, nepi ka paréa-réa omong.
Barang keur kitu, kabeneran aya peucang keur nginum, manéhna sabenerna mah geus rada lila ngadéngékeun nu paréa-réa omong téh.
“Keur naon baraya, ngan guntreng baé didéngékeun téh,” ceuk peucang.
Sapi asa dibéré kasempetan galantang nyaritakeun kajadian ti mimiti buaya katinggang kai. Bari dipungkas ku panuhun sugan wé cenah peucang bisa méré kaputusan.
“Kuring moal bisa méré kaputusan mun can nyaho kumaha prakprakanana tadi, ku kituna kudu dibalikan deui kumaha kajadianana,” ceuk peucang ka nu duaan.
Bral nu tiluan téh nuju ka sisi walungan urut buaya katinggang kai téa.
“Tah di dieu tadi téh,” ceuk sapi ka peucang.
“Euh, ari kaina di mana ngagoléerna? Kudu ditembongkeun heula kumaha tadina?” ceuk peucang.
Harita kénéeh kai téh dipindakeun deui kan tonggong buaya, nepi ka teu bisa usik malik cara ti heula.
“Ari geus kitu kumaha?” Peucang nanya deui.
“Buaya téh, lengas-lengis méenta ditulungan,” tembal sapi.
“Ngarti jeung tétéla ayeuna mah,” ceuk peucang. “Tah ayeuna mah hayu urang tinggalkeun. Keun baé si jurig mah sina paéh di dinya,” ceuk peucang.
Bral duanana arindit, sajajalan sapi kacida narimakeunana ka peucang nu geus ngajait tina balai. Ari buaya nu teu boga rumasa, ahirna paéh di lebah dinya.** (Andika Naradipa /Galura)
